همیشه وقتی صحبت از انتظار میاد، یاد مطب دکتر می افتم که باید چند ساعتی تو نوبت باشم...
همیشه وقتی صحبت از انتظار میاد، یاد مطب دکتر می افتم که باید چند ساعتی تو نوبت باشم، یا مثلا وقتی با دوستی تو خیابون قرار دارم و اون هنوز نرسیده و معلوم هم نیست که تو این ترافیک، کی برسه!
اون زمانی که در انتظارم، از بیهوده ترین زمان های زندگیمه، راه می رم، قدم می زنم، به اطراف نگاه می کنم، انواع فکر و خیال ها میاد تو ذهنم، سر حرف رو با یه شخص دیگه ای که اون هم منتظره باز می کنم، سرمو می کنم تو گوشیم و پیام های رسیده رو چک می کنم و در بهترین حالت ممکنه، کتاب می خونم.
اما بازم احساس می کنم وقتم داره تلف می شه، دلم می خواد زودتر این انتظار تموم بشه و من به کار و زندگیم برسم.
اسم امام زمان که میاد، یاد انتظار تو مطب دکتر می افتم، روزهایی که بدون یاد حضرت می گذره، مثل همون ساعت هاییه که تو مطب دکتر، منتظر نشستم، پوچ و تو خالیه، اصلا رنگ نداره…
نمی دونم تا حالا واژه ی انتظار پویا به گوشتون خورده یا نه؟ انتظار پویا یعنی یکی منتظر حضرت باشه، اما وقتشو تلف نکنه، الکی سرشو نکنه تو گوشی و پیام های خونده و نخونده رو دوباره چک کنه، یا فقط دست رو دست نزاره و چشم به جاده بدوزه، یعنی یه کار مثبت انجام بده، به زندگیش رنگ بده، برای خودش و اطرافیانش، مفید باشه، اینقدر پررنگ بشه که زمین بدون اون اصلا نچرخه!
یه منتظر واقعی حضرت که می خواد انتظارشو پویا کنه، پاشو جای پای حضرت می زاره، کمکش می کنه، اون می دونه حضرت ازش چی می خواد و دقیقا هم همون کار رو انجام می ده. منتظر واقعی، قبل از انجام هر کاری، فکر می کنه این کار مورد رضایت حضرت هست یا نه، و اگه دلش گواهی دادکه حضرت راضیه، اون کارو با جون و دل انجام می ده و اگر حس کنه ممکنه حضرت ناراضی باشن، دور اون کارو خط قرمز می کشه.
عَنِ الرِّضا عَنْ ابائِهِ علیه السلام قالَ: قالَ رَسُولُ اللّه ِصلی الله علیه و آله: اَفْضَلُ اَعْمالِ اُمَّتى اِنْتِظارُ فَرَجِ اللّه ِ عَزَّوَجَلَّ.
امام هشتم، سلطان ایران زمین، که سلام و درود خدا بر ایشان باد، به نقل از پدران بزرگوارش فرمودند: رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمودند: برترین اعمال امّت من انتظار فرج از خداى عزوجل مى باشد. بحار الانوار، ج 52، ص122
خوب مسلما این انتظار که برترینِ اعمال یه آدم می تونه باشه، باید به یه دردی بخوره، باید یه چیز خاص باشه.
شاید نیت یاری امام زمان و عمل به اون همون انتظار پویا باشه، همونی باشه که در روایات داریم برترین اعماله.
انتظار پویا یعنی مراقب رفتار و کردار بودن، یعنی مثلا تو رانندگی الکی بوق نزنه، به همه راه بده، ماشینشو جوری پارک کنه که دیگران هم بتونن پارک کنن، تو شهر جوری رانندگی کنه که به جای ترس و دلهره تو جون مردم ریختن، آرامش و امنیت رو به همشهری هاش هدیه بده. امنیت…همونیه که وقتی حضرت بیاد، تمام کره ی زمین پر از امنیت و آرامش می شه، ما می تونیم با هدیه دادن امنیت به دیگران، فرش قرمز رو جلوی پای حضرت پهن کنیم.
منتظر حضرت، به عشق امام زمانش، فضای سبزو حفظ می کنه، گل می کاره، درخت می کاره، منتظر حضرت حتی به درخت ها و گل های توی خیابون هم آب می ده، چرا که دوست داره زمین برای اومدن مولاش، گلستون باشه.
یه انتظار پویا که می شه برترین اعمال آدم ها، همونیه که تو در و همسایه، دوست و آشنا، فامیل و غریبه، آدم رو می کنه معتمد، می شه کسی که همه تو سختی ها روش حساب می کنن، می شه دستگیر مردم، حتی تو نیمه شب و مشکلات مالی و بی پولی، مایه ی افتخار پدر و مادر، اخلاق و رفتارش می شه الگو، همه می گن این چه دین و آیینی داره که اینقدر خوبه، اینقدر به داد مردم می رسه.
قال الامام الکاظم علیه السّلام : اِنَّ خَواتیمَ أعمالِکُم قَضاءُ حَوائجِ إخوانِکُم والإحسانِ إلیهِمْ ما قَدَرْتُم و الاّ لَمْ یُقْبَلْ مِنْکُم عَمَلٌ. بحار الانوار، ج 75، ص 379
کاظم آل محمد علیه السّلام فرمودند: همانا مُهر قبول اعمال شما، برآوردن نیازهای برادرانتان و نیکی کردن به آنان در حد توانتان است و الا (اگر چنین نکنید)، هیچ عملی از شما پذیرفته نمی شود.
البته باید حواسمون باشه که اول از رسیدگی به خود و خانوادمون شروع کنیم و بعد فامیل و بعد از آن غریبه ها، مسلما اول آدم ها در قبال خودشون مسئولن، بعد همسر و فرزندان و مادر و پدر و ….
مثلا از ورزش که برای سلامتی حکم واجب رو داره، شروع کنیم، تا خوردن خوراکی های مفید برای صحت جسم و انجام کارهای خوب برای سلامت روح. برطرف کردن نیازهای خانوادمون که شاید مهمترین نیازشون، توجه و رسیدگی معنوی به اونها باشه، از کارهای دیگه ی یه منتظر پویاست.
شاید مهمترین کار یه منتظر واقعی که می خواد انتظارشو پویا کنه، این باشه که دیگران رو با امام زمان آشنا کنه، حیفه که یه چشمه ی پاک و زیبا در کنار آدم ها باشه و همه ازش غافل!
تنهایی بیماری روزگار ماست، آدم هایی که با وجود خانواده و سر و همسر، بازهم احساس تنهایی آزارشون می ده و افسردگی مهمون ناخونده ی قلب و دلشون شده، حالا اگه یه منتظر واقعی حضرت، اونها رو با پدر مهربون واقعیشون آشنا کنه، با یه پدری که از ته دل دوستشون داره و براشون دعا می کنه و تو زندگی مواظبشونه، بازم شیطان می تونه افسردگی رو تو قلب های مردم وارد کنه؟ داشتن یه پدر، یه پناه، یه کسی که همیشه هست، از بزرگترین موهبت های خدا برای ما آدم هاست.
یه انتظار پویا یعنی آدم خودش رو آماده کنه، آماده ی کمک رسانی به امام زمانش، یعنی اسم امام زمانش رو بلند کنه و همه رو به پیروی از او دعوت کنه، البته حواسمون باشه که صادق آل محمد فرمودند: کونوا دُعاهً لِلنّاسِ بِغَیرِ ألسِنَتِکُم ، لِیَرَوا مِنکُمُ الوَرَعَ وَالاِجتِهادَ وَالصَّلاهَ وَالخَیرَ ، فَإِنَّ ذلِکَ داعِیَهٌ .
مردم را با غیر زبان خود [به مذهب خویش] دعوت کنید، تا پارسایى و سخت کوشى [در عمل و عبادت] و نماز و خوبى را از شما ببینند؛ زیرا اینها، خود [بهترین] مبلّغند. کافی2/78/14
زینب عشقی
برگرفته از نشریه ی امان، شماره 59