حضرت امام حسن مجتبی (علیه السلام)در شب نیمه ماه رمضان سال سوم هجرت در شهر مدینه چشم به جهان گشود.
هنگام ولادت
پدر بزرگوارش حضرت امیرالمؤمنین علی بود و مادر گرامی اش نیز حضرت فاطمه زهرا 2 است. در آن هنگام پیامبر به سلمی فرمود: «پسرم را نزد من بیاور» سپس او حسن را که در میان پارچه ای تمیز پیچیده شده بود خدمت پیامبر آورد. آن حضرت نوزاد را در آغوش گرفت؛ در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه .گفت پیامبراکرم به امر خداوند نام کودک را حسن گذاشت؛ او را بوسید و فرمود: «حسن از من است و من از حسن الله هستم در روز هفتم ولادت فرزند فاطمه پیامبر گوسفند خوش رنگی را قربانی کرد موی سر فرزند را تراشید و وزن آن نقره صدقه داد به این صورت فرزندی پا به عرصه هستی نهاد که همواره مورد توجه به شخصیت بزرگ الهی پیامبر اکرم ، حضرت امیرالمؤمنین و حضرت فاطمه قرار داشت. آن فرزند پاک شبیه ترین مردم به رسول خدا بود و همه به دیده احترام به او می نگریستند.
آغاز رهبری امام حسن (علیه السلام)
روز بیست و یکم ماه رمضان سال چهل ،هجری سراسر کوفه غرق در عزای علی بود مردم گروه گروه به محضر امام حسن و برادرانش برای عرض تسلیت می آمدند امام حسن در اجتماع مردم خطبه ای خواند و پس از حمد و ثنای الهی فرمود: «ای مردم شب گذشته مردی از دنیا رفت که پیشینیان بر او سبقت نگرفتند و آیندگان به او نرسند او پرچمدار رسول خدا بود که جبرئیل در طرف راست و میکائیل در طرف چپ او بودند. از میدان برنمیگشت مگر آن که خداوند پیروزی را نصیبش می ساخت. او در شبی وفات کرد که یوشع بن نون وصی موسی وفات نمود. همان شبی که عیسی در چنان شبی به آسمان رفت به خدا سوگند او از درهم و دینار دنیا جز هفت صد در هم باقی نگذاشت، آن هم از سهمیه خودش بود که می خواست با آن خدمتگزاری برای خانواده اش بگیرد. در این هنگام بغض گلویش را گرفت و گریست. آن گاه به معرفی خود پرداخت، سپس یک یک مردم خدمت امام رسیدند و با دومین پیشوای
خود بیعت کردند تا با جان و مال خویش از آن حضرت دفاع کنند....
